© 2016-2022 Fundacja INSTYTUT EDUCATIO DOMESTICA. Wszystkie prawa zastrzeżone.
Strona zrobiona w kreatorze stron internetowych WebWave
Jeśli przyjąć (a można rozumieć tę kategorię także na wiele innych sposobów), iż edukacja to komunikacyjny przekaz od kogoś, kto sobie coś intelektualnie uporządkował, do kogoś, kto tego porządku może nie znać, to oczywistym jest, że przekaz ten musi mieć charakter językowy, co najwyżej wzbogacany innymi środkami, jak np. gestami.
Fundamentalną zatem sprawą jest „kształt” nadawany komunikatowi, który to kształt musi być względnie (bo nie można adepta edukacji rozleniwiać!) „strawny” dla tegoż ostatniego. Rzeczona „strawność” to trafna metafora dla możliwości „przełknięcia”, „przetrawienia” i ostatecznego „wchłonięcia” tzw. wiedzy.
Dawno, dawno temu (bo było to w połowie XX, dziś już mocno minionego wieku) dwóch amerykańskich autorów, S.M. Cutlip i A.H. Center, w swym, pierwszym tego rodzaju podręczniku do „Pi-aRu” pt. Effective Public Relations: Pathways to Public Favor, przedłożyło „heptalog” (dekalog ma bowiem artykułów dziesięć) warunków efektywnej komunikacji między liderami a społecznością danego rodzaju. Kodeks ten nazwali 7 Cs of effective communication, ponieważ każdy ze wskazanych warunków zaczynał się po angielsku od litery „C” (chcąc może w ten sposób utrwalić skojarzenie tego konceptu z inicjałem identycznym dla obu własnych nazwisk).
Z upływem czasu heptalog ten ewoluował, przybierając różne ilości reguł i zastępując nowymi, niektóre z oryginalnych warunków. M.in. oryginalny dublet Panów C. tj. kurtuazyjność i taktowność, można sprowadzić do wspólnego mianownika, jakim jest: kulturalność lub – mocniej – odpowiedzialność. Uzupełnieniem do siódemki zasad, słusznie proponowanym przez innych autorów, byłaby w tej sytuacji: koherentność - z polska zwana spójnością.
Wymieńmy zatem wszystkie warunki porządnego komunikatu. Są nimi:
1. klarowność – komunikat powinien być jasny – w pełni zrozumiały dla drugiej strony;
2. krótkość – powinien być zwięzły;
3. konkretność – powinien być na temat;
4. poprawność – powinien być językowo poprawny;
5. spójność – powinien być wewnętrznie spójny i uporządkowany;
6. kompletność – powinien być wyczerpujący;
7. odpowiedzialność – powinien szanować odbiorcę.
Szkoła w swojej wewnętrznej kooperacji rzadko spełnia te, tak naprawdę przecież naturalne warunki dla porządnej komunikacji. W domu o to łatwiej, co nie oznacza, że w niektórych kwestiach można, wzorem szkoły, w tym zakresie sobie folgować. Specjalnym wyzwaniem, a jednocześnie koniecznością dla rodziców edukacji domowej i samych jej uczniów jest parafrazowanie tekstów podręczników.
W edukacji domowej można ponadto (i znów łatwiej niż w szkole) dla „artystycznych” celów naruszać kolejne z tych przykazań. Ciągle jednak pozostaje nam wówczas „z tyłu głowy” świadomość o adekwatności powszednich językowych standardów.
A stąd już tylko krok do potwierdzenia dla siebie intuicji o immanentnym porządku w świecie, obecnym w nim także poza samym językiem.
prof. UAM dr hab. Marek Budajczak
O związkach między edukacją a językiem,
szczególnie dla edukatorów domowych, dbałych wszak o edukację
04.11.2019 r.
Edukacja oparta na domu i rodzinie obejmuje:
1. zobowiązanie ze strony rodziców do wychowania i wykształcenia swoich dzieci,
2. naukę, dla której dom rodzinny stanowi główną bazę i zaplecze, i która odbywa się pod nadzorem rodziców,
3. plan nauczania, który łatwo daje się dostosować do sytuacji i potrzeb,
4. nauczanie w domowym środowisku zamiast w instytucjonalnej klasie,
5. udział rodziny w życiu lokalnej wspólnoty,
6. korzystanie z ogólnodostępnych pomocy dydaktycznych.
www.sobieski.org.pl ("Historia, rozwój i filozofia edukacji domowej" str. 19)
Prof. Brian D. Ray
Czym jest edukacja domowa?
Prof. Marek E. Budajczak
Co to jest Edukacja Domowa?
Edukacja domowa to odmiana kształcenia, w której rodzice przejmują od czynników społecznych całkowitą za edukację odpowiedzialność, stając się w obrębie rodzinnego domu „nauczycielami” dla własnych dzieci. To klasyczne wyobrażenie jest oczywiście modyfikowane przez realia. I tak, w edukacji domowej biorą niekiedy udział osoby spoza małej rodziny, np. wynajęci nauczyciele, dokonuje się ona także i w innych przestrzeniach poza domem: w muzeach, ośrodkach kultury, siedzibach młodzieżowych organizacji, klubów sportowych, w miejscach kultu religijnego, itp. Wbrew pozorom, właśnie dzięki takim bogatszym kontaktom z członkami własnej rodziny oraz wybranymi ludźmi spoza niej, w istotniejszym niż dla „szkolnych” dzieci stopniu zachodzi intensywna socjalizacja.
Według badań, dzieci uczące się w domu są dobrze, konstruktywnie „uspołecznione”. Są też dzięki indywidualnemu podejściu bardziej aktywne w swojej nauce, stając się w niej coraz bardziej autonomicznymi badaczami świata, czynnie w nim uczestniczącymi. Także i tu wyniki naukowych badań potwierdzają pozytywne efekty tej formy edukacji, niezależne od poziomu wykształcenia rodziców i dysponowania przez nich uprawnieniami nauczycielskimi, podobnie jak niezależne od stopnia zamożności rodziny. Kariery edukacyjne i życiowe „absolwentów” domowego kształcenia są zdecydowanie pozytywne.
"Jest to kolejne i rozszerzone wznowienie publikacji profesora Marka Budajczaka, zajmującego się nie tylko praktyką edukacji domowej, ale również prowadzącego rzetelne badania naukowe na temat tej formy kształcenia. Ich wynikiem jest właśnie wspomniana książka, powstała na podstawie obszernej anglojęzycznej literatury przedmiotu, analizy prawa oświatowego kilku państw, jak i licznych kontaktów z rodzinami ED mieszkającymi w Polsce, jak również za granicą. Książka ta wprowadziła także i właścicielkę Wydawnictwa Iosephicum w cudowny świat edukacji domowej, powinna więc rozwiać wiele wątpliwości dotyczących tej sprawy. Myślę, że i dzisiaj będzie dobrze służyła wielu rodzinom."
Marek Budajczak
Edukacja domowa ... po latach
Możliwość wsparcia działań Instytutu Educatio Domestica: 73 8682 0004 0031 0066 2000 0010
Instytut Educatio Domestica